Kościół Wniebowzięcia NMP

Kościół parafialny we Władysławowie, całkiem powszechnie uznawany za perłę architektury sakralnej przełomu lat ‘50 i ‘60 XX wieku w Polsce. Najlepiej świadczy o tym fakt, że opiekę konserwatorską nad świątynią roztoczono już w 1987 roku - ze względu na unikalną w skali kraju konstrukcję, łączącą neogotycką kapliczkę z nowoczesną nawą. Całość ma przypominać kształtem rozwinięte żagle.

Historia przybytku zaczęła się w lipcu 1930 roku, kiedy to wmurowano kamień węgielny pod wspominaną wcześniej kaplicę - niedługo potem rozbudowaną do jednonawowego, ceglanego kościółka pod wezwaniem św. Wojciecha. W 1957 rozpoczęły się prace nad nową świątynią, przy czym starej nie wyburzono, tylko zaadaptowano na część prezbiterialną.

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny we Władysławowie zaprojektowali Andrzej Kulesza i Szczepan Baum. Konstrukcja miała być przede wszystkim prosta i tania, przy czym pełna nawiązań marynistycznych i chrześcijańskich symboli. Niezwykły, duchowy klimat osiągnięto dzięki surowym, białym wnętrzom, umiejętnie zaaranżowanej grze świateł (“jak w gotyckiej katedrze”) oraz pięknym witrażom. Szklane obrazy przedstawiają m.in. drogę krzyżową, Bożą Opatrzność, pielgrzymkę do królestwa niebieskiego czy Matkę Boską Różańcową.

W 1997 r. ukończono wysoką na 37,5 metra dzwonnicę, stylistycznie współgrającą z kościołem. Wykonano ją zresztą z podobnych materiałów. Na poziomie 28 m znajduje się wieża widokowa. Na terenie parafii znajduje się też pomnik polskiego papieża - Ławeczka Jana Pawła II.

Zabytkowy, co wcale nie znaczy wiekowy przybytek - powstawał w dwóch oddzielnych etapach od lipca 1930 roku. Na początku wybudowano neogotycką kaplicę, po niespełna 30 latach przerobioną na prezbiterium nowej świątyni. Kościół Wniebowzięcia NMP wyróżnia się surową formą, marynistyczną i chrześcijańską symboliką oraz wielokolorowymi, dużymi witrażami.